Invisible

Er is een wereld die zwijgt. Onverschillig en verpletterend.
Maar er is ook het leven dat steeds weer de bovenhand neemt, hoe dan ook. 

Invisible, gecreëerd met zeven dansers van verschillende generaties, stelt de vraag naar wat het doet met een mens als hij zijn ijkpunten verliest.
Een voorstelling over loutering. Hoop. Troost.

Hoe we dansen op het slappe koord tussen alles en niets.
Hoe we fluiten in het donker.

De allereerste inspiratie voor invisible was de fotoreeks The veils of Aleppo van Franco Pagetti. Het zijn beelden van de door oorlog geteisterde Syrische stad. Doeken hangen in de straten om bescherming te bieden tegen de sluipschutters. Pagetti zelf getuigde dat hij, toen hij de foto’s maakte, soms zo door doodsangst werd overmand dat hij onzichtbaar wilde zijn.

Een andere inspiratiebron was een verzonken dorp in Portugal. Door de bouw van een stuwdam kwam het hele dorp onder water te staan. De bewoners hadden het gevoel dat ze beroofd werden van hun verleden. De huizen waar ze werden geboren en de straten waar ze opgroeiden werden van de ene op de andere dag onder water gezet, voorgoed onzichtbaar.

Beide verhalen gaan over het wegvallen van houvast. Over het moment waarop alles wat vertrouwd is wordt weggevaagd, de wereld een vreemde, kille plek wordt en ieder mens aan zichzelf is overgeleverd. Nog los van de oorlog en los van de anekdote van het verzonken dorp, gaat invisible over dit moment van vervreemding. Dat is het vertrekpunt van de voorstelling. Wat doe je dan? Wat doe je met het plotse besef dat je helemaal alleen bent? Met het gevoel bang te zijn, al weet je niet precies van wat?

Invisible laat zien hoe zeven mensen zich aan elkaar vastklampen, hoe ze rituelen verzinnen om de angst te bezweren; hoe ze spelen om te vergeten; hoe ze elkaar zoeken om zich veilig en geborgen te weten; hoe ze elkaar vinden en de troost ervaren van een hand op een hoofd, van samen lachen en huilen, van huid tegen huid…